ایمیل برای برقراری ارتباط است نه تبلیغات. این قاعده در مورد گروه های خبری، رله های گفتگوی اینترنتی (IRC) و جوامع مجازی هم صدق میکند. سایت شخصی شما در شبکه گسترده جهانی (یا سایتی دیگر- با مجوز) تنها منبع اینترنتی است که تبلیغات از آن عموماً قابل پذیرش است. بسیاری از مارکترها (بازاریابان) در مقابل این مهم مقاومند اما هرچه این حقیقت ساده را زودتر بپذیرید، بهتر خواهید بود. راه های مؤثر بسیاری برای استفاده از وب سایتها برای بازاریابی در اینترنت وجود دارد. این تکنیکها اغلب با یک استثنا در قوانین ایمیل – استثناء «opt-in» – به عنوان بخشی از پروسه به کار گرفته می شوند. اما پروسه با یک صفحه وب شروع می شود، حال چه متعلق به خودتان باشد یا کس دیگری که تبلیغ شما بر آن قرار دارد.
قوانین اسپم معمولاً به ارسال ایمیل تجاری درخواست نشده مربوط است. در صورتی که پست الکترونیکی درخواست شده باشد، عموماً اسپم شناخته نخواهد شد.همچنین اگر ایمیل تجاری نباشد نیز عموماً اسپم محسوب نمی گردد.
چگونه می توانید دریابید که آیا پست الکترونیکی درخواست شده است؟ هرچند قوانین صریح و سختگیرانه ای که همه با آن موافق باشند وجود ندارد، عقل سلیم شما تعریفی کارا به شما خواهد داد که می تواند مطمئن باشد. اگر ایمیل درخواست شده باشد یا اجازه دریافت یافته باشد، یا مجوز ارسال برای دریافت کننده خاصی به آن اهدا شده باشد، اسپم نیست. دو نوع توافق وجود دارد : صریح و ضمنی. رضایت صریح جایی است که کسی به شما مستقیماً اجازه ارسال ایمیل می دهد. نمونه های رضایت صریح زمانی است که مثلاً فرد ایمیلش را در فرمی در وب سایت شما برای دریافت اطلاعات بیشتر می نویسد یا ایمیلی در پاسخ به یک آگهی طبقه بندی شده برای شما ارسال می نماید. رضایت ضمنی وقتی دیده می شود که کسی کاری انجام می دهد که می توان اجازه را از آن استنتاج نمود.نمونه ای از رضایت ضمنی این است که کسی یک url در صفحه همگانی شما (FFA: Free For All) می نویسد یا از دیگر سرویسهای رایگان که شما ارائه می دهید، بهره میگیرد. (دقت کنید، محدوده ی رضایت ضمنی بسیار کوچک است.) رضایت ضمنی در مواقع بسیاری که شما رابطه ای پیشین با کسی داشته اید نیز دیده می شود. سرانجام، اینکه رضایت ضمنی وجود دارد، سئوالی واقعی است که باید بر اساس تمام ویژگیهای یک موقعیت خاص پاسخ داده شود. نظر شما به عنوان یک متهم به ارسال هرزنامه نظری نمی باشد که مهم است. نظر مهم، نظر ISP شما و یا مقامات محلی خواهد بود که تصمیم می گیرند که آیا هرزنامه ارسال نموده اید یا خیر. هنگامی که شخصی فرمی را پر میکند یا یک سرویس رایگان را می پذیرد، به طور کلی به عنوان “جمع آوری” (opt-in) تلقی میشود. به این معنا که آنها پذیرفته اند تا از شما ایمیلی دریافت کنند. هنگامی که از واژه “انتخاب کردن” استفاده می کنیم، به همان مفهوم «رضایت» و یا «اجازه» که پیشتر بحث شد، اشاره می کنیم. نمونه ای دیگر از جمع آوری و پذیرش، فهرستهای پست الکترونیکی است. چنین فهرست ایمیلهایی به تعداد محدود در سطح اینترنت وجود دارد. اگر طراح لیست و سرویس هاستینگ (میزبانی وب) اجازه دهند، ارسال تبلیغات به فهرست مشروع خواهد بود. کسانی که عضو لیست هستند پذیرفته اند که با دریافت ایمیلهای تجاری از طریق فهرست مشکلی ندارند. (توجه داشته باشید که محدوده این رضایت ضمنی فقط برای نامه الکترونیکی که از طریق لیست ارسال می شود، است. اگر شما مستقیماً به اعضا ایمیل ارسال نمایید (یعنی بدون استفاده از فهرست) هرزنامه ارسال نموده اید.)
اگر متهم به ارسال هرزنامه شوید، باید مدارکی دال بر قانونی بودن جمع آوری ایمیل ارائه دهید. ایمیلی که فرستاده اید نیز باید از طریق روش جمع آوریتان بوده باشد وگرنه متهم به ارسال هرزنامه خواهید شد.
بنابراین، نتیجه این که پست الکترونیکی ابزاری جهت یافتن سرنخ ها یا مشتریان جدید نمی باشد که ابزای است که تنها میتواند به همراه برخی دیگر منابع به کار رود که ازطریق آن یک روش جمع آوری ایمیل انجام پذیرد. هرچند که خرید سی دی با میلیونها آدرس ایمیل و فرستادن تبلیغاتتان به آنها، اغوا کننده است اما این کار را نکنید. با انجام این عمل، شما هرزنامه ارسال نموده اید.
هرزنامه یا اسپم شاید در ایران پیگیرد قانونی نداشته باشد، اما نام شما و سایتتان را وارد لیست سیاه کاربران اینترنت در ایران می کند و با این عمل به وجهه سایت خود ضربه میزنید.
بازتاب های این مطلب